Głodni pomagania

Walka z głodem, ubóstwem i niedożywieniem to jedno z głównych zadań Polskiego Czerwonego Krzyża. Prowadzimy akcje i programy, których celem jest przeciwdziałanie wykluczeniu społecznemu oraz zapewnienie dzieciom i młodzieży pochodzącym z rodzin ubogich lepszego startu w dorosłość. Oprócz dożywiania dzieci z rodzin potrzebujących, zajmujemy się również problemem właściwego odżywiania, promując zdrowy styl życia wśród dzieci i młodzieży poprzez programy edukacyjne prowadzone w szkołach.

W Toruniu będzie można wspomóc potrzebujące dzieci na dwa sposoby:
– przekazując żywność i słodycze
– przekazując środki pieniężne

Zwracamy się do Państwa z prośbą o wsparcie najuboższych w tym trudnym zimowym okresie.



Czerwonokrzyska Gwiazdka
To ogólnopolska akcja pomocy świątecznej dla potrzebujących. PCK wydaje paczki z żywnością, środkami czystości, odzieżą i zabawkami, organizuje spotkania opłatkowe i wieczerze wigilijne, wizyty u osób chorych, starszych i samotnych oraz organizuje spotkania mikołajkowe dla najmłodszych

Polski Biały Krzyż i Polski Zielony Krzyż

18. Czy wiesz, że ruch Czerwonego Krzyża i jego założenia były źródłem do powstania służb sanitarnych służących rannym żołnierzom pod nazwą Polski Biały Krzyż i Polski Zielony Krzyż.

W stuletniej historii niepodległej Polski, pomoc rannym żołnierzom na różnych frontach wojennych niosły 3 organizacje humanitarne: Polski Czerwony Krzyż, Polski Biały Krzyż i Polski Zielony Krzyż. Polski Biały oraz Zielony Krzyż powstały w oparciu o założenia ruchu czerwonokrzyskiego z potrzeby niesienia pomocy poszkodowanym w czasie działań wojennych, tak żołnierzom jak i ludności cywilnej. Sposób ich zorganizowania i funkcjonowania wzorowany był na Polskim Czerwonym Krzyżu, a ich założyciele (Helena Paderewska i dr Henryk Gnoiński) znali Ruch Czerwonokrzyski, a nawet związani byli z naszą organizacją.


Znaczek wydany przez Pocztę Polską w 2004 r z podobizną Heleny Paderewskiej jako założycielki Polskiego Białego Krzyża.

Organizacja Polskiego Białego Krzyża powstała 2 lutego 1918 roku w Stanach Zjednoczonych w czasie I wojny światowej. Założyła ją Helena Paderewska, żona Ignacego Paderewskiego. Głównym celem było niesienia pomocy ofiarom wojny.
Helena Paderewska w 1917 roku w Stanach Zjednoczonych starała się o przekształcenie i uznanie założonej i prowadzonej przez nią w Stanach Zjednoczonych organizacji pn. Komitet Opieki nad Polskimi Żołnierzami w polskie stowarzyszenie krajowe Czerwonego Krzyża. Polski Czerwony Krzyż nie mógł jednak powstać na ziemi amerykańskiej, poza granicami Polski, gdyż jednym z warunków powstania krajowego stowarzyszenia Czerwonego Krzyża, jakie stawiał Międzynarodowy Komitet Czerwonego Krzyża w Genewie, było podpisanie Konwencji Genewskich przez rząd państwa niepodległego, samodzielnego, działającego na własnym terytorium. W roku 1917 r. Polska nie istniała na mapie świata, nie mogła być więc sygnatariuszem międzynarodowych umów.
Wobec odmowy Międzynarodowego Komitetu Czerwonego Krzyża utworzenia polskiej filii tej organizacji w Stanach Zjednoczonych, H. Paderewska zorganizowała i finansowała nabór ochotniczek do służby pielęgniarskiej, by wysyłać je w miejsca, gdzie podczas pierwszej wojny światowej walczyli Polacy wcieleni do trzech armii – rosyjskiej, niemieckiej i austriackiej. Organizacji nadała nazwę Polski Biały Krzyż. Organizacja działała na początku w Stanach Zjednoczonych, gdzie licznie zgromadzone członkinie gromadziły materiały, ubrania dla żołnierzy walczących w kraju oraz ochotników armii tworzonej we Francji (bieliznę, swetry, materiały opatrunkowe, skarpety, mydło, tytoń). Do akcji włączyły się też polskie parafie. Szczególną opieką Biały Krzyż otaczał rodziny ochotników, zwłaszcza w sytuacji śmierci lub kalectwa ojca rodziny. Drugim celem statutowym stowarzyszenia, z którego Biały Krzyż stał się szczególnie znany, było szerzenie kultury i oświaty, rozbudzanie postaw patriotycznych oraz świadomości narodowej i obywatelskiej wśród żołnierzy polskich służących w armiach zaborczych, a po zakończeniu I wojny światowej wśród żołnierzy służby zasadniczej Wojska Polskiego. Przez cały okres międzywojenny organizacje Czerwonego i Białego Krzyża działały równolegle w Polsce.


Helena Paderewska wraz z wykształconymi sanitariuszkami, 1918, Nowy Jork, fot. zbiory M. Grassmann


Znaczek Polskiego Białego Krzyża

Zielony Krzyż powstał jako służba sanitarna powołana do opieki nad rannymi i chorymi żołnierzami Batalionów Chłopskich oraz ludnością cywilną. Założony został w 1942 r. w ramach Ludowego Związku Kobiet. Członkinie tej organizacji, będącej częścią ruchu ludowego w czasie II wojny światowej, przyjęły na siebie ciężar niesienia pomocy ludziom zagrożonym przez okupanta. Do ich zadań należało organizowanie kwater i punktów kontaktowych, zaopatrzenia dla oddziałów Batalionów Chłopskich, opieka nad chorymi i rannymi.
Zielony Krzyż funkcjonował na wzór organizacji Czerwonego Krzyża, a jego założycielem i pomysłodawcą był dr Henryk Gnoiński, związany od przedwojennych lat z naszą organizacją.


Dr Henryk Gnoiński, kierownik Oddziału IX (Sanitarnego) Komendy Głównej Batalionów Chłopskich.Fot. źródło http://www.dws-xip.pl/PW/formacje/pw53.html

Dr. Gnoiński był od 1935 roku dyrektorem Instytutu Przetaczania Krwi, który utworzył i prowadził w Warszawie Polski Czerwony Krzyż. Dr Gnoiński był autorem popularnej broszury pt. „O przetaczaniu krwi”, która dała nowe spojrzenie na krew jako środek leczniczy i stała się początkiem praktycznego realizowania idei honorowego krwiodawstwa w Polsce.
Do wybuchu II wojny światowej dr Henryk Gnoiński przeprowadził wiele badań nad krwią, które miały na celu bezpieczniejsze wykorzystywanie jej w lecznictwie. Z chwilą wybuchu II wojny światowej dr Gnoiński wyjechał na wschodnie rubieże po to, aby m.in. w Lublinie, Zamościu, Łucku i Wilnie organizować stacje przetaczania krwi. Spotkał się z dużą ofiarnością społeczeństwa – nie brakowało dawców, bo w organizowanych stacjach pobierana była krew dla rannych żołnierzy ewakuowanych z frontu. W czasie okupacji hitlerowskiej dr Henryk Gnoiński pracował w tajnych oddziałach wojskowych, a w 1942 roku został powołany na Szefa Sanitarnego Komendy Głównej Batalionów Chłopskich i zorganizował tam służbę sanitarną pn. Polski Zielony Krzyż.
Bataliony Chłopskie skupiały niewielu lekarzy, dlatego musiały się posiłkować pracą sanitariuszek i dbać o ich odpowiednie wyszkolenie w ramach Zielonego Krzyża. W Zielonym Krzyżu pracowały osoby pochodzące głównie ze wsi, nieposiadające wykształcenia pielęgniarskiego, dlatego kształcenie ich przeprowadzali lekarze (wymienia się liczbę około trzydziestu lekarzy) oraz dyplomowane pielęgniarki. Partyzanci wysyłali również pielęgniarki na kursy szkoleniowe do Warszawy, opłacając ich pobyt w mieście. Z kolei wspomniane absolwentki szkoliły inne chętne dziewczęta. Na Lubelszczyźnie lekarze uczyli dziewczęta w małych grupach, a następnie były one zatrudniane w okolicznych szpitalach w celu uniknięcia dekonspiracji.
Kształcenie medyczne prowadzone przez Zielony Krzyż objęło około 8000 pielęgniarek i sanitariuszek, a zajęcia dotyczyły ratownictwa i pielęgnowania. Sanitariuszki nosiły znak zielonego krzyża na białych pielęgniarskich czepkach bądź płóciennych welonach.
Siostry Zielonego Krzyża oprócz pielęgnowania chorych i opatrywania rannych dodatkowo zaopatrywały partyzantów w żywność, prały ich bieliznę , dostarczały leki, ukrywały jeńców, pomagały w ukrywaniu Żydów, przenosiły broń itp. Przy oddziałach partyzanckich istniały drużyny sanitarne wyposażone w apteczkę, nosze i inny sprzęt sanitarny. Zielony Krzyż istniał do 1945 roku.


Sanitariuszki Zielonego Krzyża w Kłoczewie przygotowują bandaże, b.d. [ze zbiorów MHPRL w Warszawie]

Źródło: Małopolski Oddział Okręgowy PCK http://pck.malopolska.pl/

Dni Honorowego Krwiodawstwa w Tofama SA i Plasticon Poland SA

Świętujemy, świętujemy Dni Honorowego Krwiodawstwa Polskiego Czerwonego Krzyża!
W piątek odbyło się kolejne spotkanie członków Klubu HDK – tym razem przy Tofama SA, z udziałem przedstawicieli Czerwonego Krzyża oraz Dyrekcji i Członków Zarządów macierzystych firm. Zasłużonym Honorowym Dawcom Krwi wręczono odznaczenia. Dla wszystkich czekały upominki. Jak co roku odbył się konkurs 4×450. Było dużo emocji i radości.
Dziękujemy sponsorom uroczystości – Tofama SA i Plasticon Poland SA.
Gratulujemy Panu Ryszardowi Balonowi uroczystości, ponieważ była to jego inauguracyjna w roli Prezesa Klubu.

Dawne finansowanie PCK

17. Czy wiesz, że na przestrzeni lat zmieniały się zasady ustawowego finansowania działalności Polskiego Czerwonego Krzyża, zmieniała się taże nasza rola i pozycja w państwie.

Opłaty od sprzedaży biletów wstępu.

W okresie międzywojennym Polski Czerwony Krzyż miał uprzywilejowaną pozycję w państwie, korzystał z uregulowań ustawy przyznającej mu datki od sprzedaży biletów wstępu na różnego rodzaju widowiska, występy, koncerty, spektakle, zawody itp. Na podstawie ustawy z dnia 28 stycznia 1932 roku o opłatach od publicznych zabaw i widowisk na rzecz Polskiego Czerwonego Krzyża, podpisanej przez Prezydenta Ignacego Mościckiego, wydane zostało Rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych szczegółowo opisujące zasady wnoszenia opłat na rzecz PCK. Ustanowiona została opłata od każdego sprzedanego biletu na spektakl teatralny, kinowy, baletowy, kabaretowy, koncert, wystawę, przedstawienie cyrkowe, zabawę taneczną, bal, zabawę ludową, zawody sportowe i inne tzw. widowiska. Organizatorzy tych przedsięwzięć zobowiązani byli pobierać dodatkowe opłaty, które potem wpłacali do kasy gminnej. Gminy przekazywały te wpływy na konto Polskiego Czerwonego Krzyża 2 razy w miesiącu. Tym sposobem nasza organizacja miała zagwarantowane stałe środki finansowe na prowadzenie działalności statutowej.

Nawiązki sądowe.

W okresie po II wojnie światowej, jednym ze źródeł finansowania działalności organizacji społecznych, w tym także Polskiego Czerwonego Krzyża, stały się nawiązki sądowe i świadczenia pieniężne orzekane przez sądy w postępowaniu karnym wobec sprawców przestępstw. Nawiązka polegała i polega nadal, na obowiązku zapłacenia określonej kwoty pieniężnej na rzecz pokrzywdzonego lub inny wskazany cel społeczny.

Możliwość korzystania przez PCK ze środków nawiązek sądowych stworzył drugi z kolei polski Kodeks karny z 1969 r. Kodeks ten przewidywał obligatoryjną opłatę w razie skazania za przestępstwo o charakterze chuligańskim (art. 59 § 3) w kwocie 5000-50 000 zł na rzecz Polskiego Czerwonego Krzyża lub pokrzywdzonego albo inny cel społeczny. Nawiązkę fakultatywną przewidziano także za zniesławienie i oszczerstwo (art. 178 § 3), która również mogła być zasądzona na rzecz Polskiego Czerwonego Krzyża, pokrzywdzonego albo inny cel społeczny.

Nowelizacja kodeksu z 1985 r. rozszerzyła krąg sytuacji, w których obligatoryjnie należało orzec nawiązkę w wysokości od 5000-50 000 zł na cel społeczny związany z ochroną zdrowia. Do sytuacji tych zaliczono skazanie za umyślne przestępstwo przeciwko życiu i zdrowiu; albo za inne umyślne przestępstwo, którego skutkiem była śmierć; uszkodzenie ciała lub rozstrój zdrowia pokrzywdzonego. Skazany winien był wnieść opłaty na rzecz Polskiego Czerwonego Krzyża, pokrzywdzonego lub inny cel społeczny. Żadna z nawiązek znanych temu kodeksowi nie wymagała wniosku pokrzywdzonego i orzekana była z urzędu, ale też w żadnym wypadku nie była egzekwowana z urzędu i nie podlegała zamianie na zastępczą karę. W razie jej orzeczenia sąd bez pobierania opłat przesyłał tytuł wykonawczy uprawnionemu podmiotowi, na rzecz którego nawiązka została orzeczona. Pod rządami tego kodeksu to właśnie PCK był głównym beneficjentem środków z nawiązek sądowych, a wpływy z tego tytułu stanowiły znaczące kwoty w budżecie organizacji.

Nowy Kodeks karny z 6 czerwca 1997, wprowadził pewne ograniczenia i osłabił pozycję PCK. Zgodnie z art. 47 §1–3 k.k. nawiązki mogły być orzekane od sprawców przestępstw na cele społeczne związane z ochroną zdrowia, ochroną środowiska oraz pomocy osobom poszkodowanym w wypadkach komunikacyjnych. Nawiązki mogły być przyznane instytucji, stowarzyszeniu, fundacji lub organizacji społecznej o zasięgu krajowym, wpisanej do specjalnego wykazu prowadzonego przez Ministra Sprawiedliwości. Zarówno pieniądze z nawiązek jak i ze świadczeń pieniężnych przydzielał więc sąd, wybierając podmiot, który ma je otrzymać z listy uprawnionych do tego „instytucji, organizacji społecznych, fundacji i stowarzyszeń” prowadzonej przez Ministerstwo Sprawiedliwości . W wykazie uprzywilejowanych organizacji widniał co prawda Polski Czerwony Krzyż, ale jako jeden z prawie 900 uprawnionych podmiotów.

W 2012 r. utworzony został istniejący do dziś Fundusz Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej. Jest to fundusz celowy, którego dysponentem jest minister sprawiedliwości. Jednym ze źródeł zasilających fundusz są nawiązki i świadczenia pieniężne zasądzane przez sądy od sprawców przestępstw. Środki te są rozdzielane w trybie konkursowym pomiędzy organizacje pozarządowe na pomoc osobom pokrzywdzonym oraz opuszczającym zakłady karne. Polski Czerwony Krzyż może, na równi z innymi organizacjami pozarządowymi prowadzącymi działalność na rzecz wyżej wymienionych osób, ubiegać się o przyznanie tych środków.

W Kodeksie karnym pozostały jednak pewne, co prawda mocno ograniczone, zapisy dot. naszej organizacji. Polskiemu Czerwonemu Krzyżowi pozostawiono 2 rodzaje nawiązek, choć nie na wyłączność:

• W razie skazania za znieważenie innej osoby za pomocą środków masowego komunikowania, sąd może orzec nawiązkę na rzecz pokrzywdzonego, Polskiego Czerwonego Krzyża albo na inny cel społeczny wskazany przez pokrzywdzonego (art. 216 kk).
• W razie skazania za pomówienie, sąd może orzec nawiązkę na rzecz pokrzywdzonego, Polskiego Czerwonego Krzyża albo na inny cel społeczny wskazany przez pokrzywdzonego (art. 212 kk).

1%

Wraz z ograniczaniem środków z nawiązek uruchomiono w Polsce, sprawdzony w innych krajach w Europie mechanizm finansowy tzw. 1% .
W 2003 roku, wraz z uchwaleniem ustawy o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie, dla Polskiego Czerwonego Krzyża i innych organizacji pozarządowych pojawiła się ustawowa możliwość ubiegania się o środki publiczne, pochodzące z odpisu 1% podatku dochodowego od osób fizycznych. Organizacje pozarządowe, po spełnieniu warunków określonych w ustawie, mogły uzyskać status organizacji pożytku publicznego, uprawniający do pozyskiwania tych środków. Status OPP Polski Czerwony Krzyż uzyskał w roku 2005 i od tej pory korzysta z uprawnień dot. 1%.

Uprzywilejowana pozycja naszej organizacji, ustawowe uprawnienia w pozyskiwaniu środków na działalność statutową w zasadzie skończyły się wraz z II Rzeczpospolitą. W okresie powojennym możliwości finansowe i rola organizacja stopniowo malała. PCK przestał być jedyną organizacją uprawnioną do korzystania z nawiązek sądowych, a konkurencja wewnątrz sektora pozarządowego rosła wraz z powstawaniem nowych organizacji. W 2011 roku, przed zasadniczą reformą gospodarowania środkami z nawiązek sądowych, w rejestrze podmiotów uprawnionych prowadzonym przez Ministra Sprawiedliwości, oprócz Polskiego Czerwonego Krzyża znajdowało się około 900 organizacji pozarządowych, które w sumie otrzymywały około 30 mln zł z zasądzanych nawiązek. Dziś w rejestrze organizacji pożytku publicznego uprawnionych do pozyskiwania 1% podatku widnieje ponad 8 200 organizacji OPP, które co roku otrzymują co prawda w sumie ponad 660 mln zł, niemniej jednak udział PCK w tej globalnej kwocie jest niewielki. W ciągu 100 letniej historii naszej organizacji zmieniały się uregulowania ustawowe, źródła i sposoby finansowania działalności, zmieniała się także rola i ranga Polskiego Czerwonego Krzyża.

Zdjęcia: ustawa z 1932 roku o opłatach od publicznych zabaw i widowisk na rzecz Polskiego Czerwonego Krzyża oraz Rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych oraz plakat promujący 1% Małopolskiego Oddziału Okręgowego PCK.

Źródło: Małopolski Oddział Okręgowy PCK http://pck.malopolska.pl/



Verified by MonsterInsights