Jednym z czynników ułatwiającym życie osobie dotkniętej chorobą Alzheimera jest eliminacja lub ograniczenie luster w najbliższym otoczeniu chorego. W jego pamięci funkcjonuje bowiem obraz osoby zdrowej, młodej, niezależnej. Rzeczywistość budzi rozczarowanie, irytację a często nawet agresję… 21 września obchodzony jest ŚWIATOWY DZIEŃ CHOROBY ALZHEIMERA . Z tej okazji, w efekcie owocnej współpracy z Regionalnym Ośrodkiem Polityki Społecznej w Toruniu przy realizacji projektu POGODNA JESIEŃ ŻYCIA NA KUJAWACH I POMORZU-PROJEKT ROZWOJU POMOCY ŚRODOWISKOWEJ DLA SENIORÓW, zapraszamy osoby zainteresowane na spotkanie: czas: 18 września 2019. g.16.00-19.00, miejsce: biuro Zarządu OR PCK w Toruniu, ul.Jęczmienna 10 odbiorcy: chorzy oraz ich opiekunowie i/lub członkowie rodzin (zgłoszenia w dn.02.09-13.09.2019 pod nr tel. 56/658-30-60 lub mailowo pck.torun@gmail.com ) program: warsztaty z terapeutą zajęciowym, indywidualne porady pracownika socjalnego, prelekcja siostry PCK, kawiarenka. ZAPRASZAMY
44. Czy wiesz, że Polski Czerwony Krzyż prowadził formację zawodowych pielęgniarek pn. Korpus Sióstr PCK, która zasilała jednostki wojskowej służby zdrowia?
1 kwietnia 1929 roku, czyli 90 lat temu, Komitet Główny PCK powołał Korpus Sióstr PCK. Od początku funkcję przewodniczącej objęła hrabina Maria Tarnowska, inicjatorka powstania Korpusu.
Powołanie Korpusu było konsekwencją zmian jakie dokonywały się w relacjach pomiędzy rządem a naszą organizacją. 1 września 1927 roku zmieniona została nazwa z „Polskie Towarzystwo Czerwonego Krzyża” na „Polski Czerwony Krzyż”. W osobnym rozporządzeniu Prezydenta RP zagwarantowano ochronę znaku – krzyża genewskiego, a także zatwierdzono nowy statut w 1928 roku, w którym sporo miejsca poświęcono zależnościom PCK od władz wojskowych oraz kompetencjom PCK w czasie pokoju i wojny. W Rozporządzeniu Prezydenta w sprawie zmiany nazwy z PTCK na PCK czytamy „Głównym zadaniem stowarzyszenia „Polski Czerwony Krzyż” jest współdziałanie z instytucjami sanitarno-wojskowemi w czasie wojny i przygotowanie się do tego współdziałania w czasie pokoju”. Natomiast w statucie z 1928 roku zagwarantowano powstanie specjalnej jednostki jaką był Korpus Sióstr PCK.
W kwietniu 1929 roku Zarząd PCK nadał powołanemu Korpusowi Sióstr PCK regulamin. W regulaminie przewidziano zasady prowadzenia rekrutacji i ewidencji sióstr, weryfikacji, zwalniania, ale też awansów. Na szczeblu okręgowym tworzone były Domy Macierzyste, w których siostry mogły mieszkać, i w których otaczane były opieką w razie choroby. Domy Macierzyste prowadziły także pośrednictwo pracy dla sióstr tymczasowo bez przydziału etatowego.
Siostry dzieliły się pod względem kwalifikacji na zawodowe i pomocnicze, pod względem stosunku służbowego na siostry czynne, siostry rezerwy i siostry Pogotowia Sanitarnego. Pod względem zajmowanego stanowiska na siostry inspektorki (dokonujące wizytacji i kontroli), siostry przełożone (szkół i szpitali), siostry oddziałowe i siostry salowe. Siostrami zawodowymi mogły zostać tylko osoby, które ukończyły 2-letnią szkołę pielęgniarską. Siostrami pogotowia sanitarnego zostawały osoby po ukończonym kursie pielęgniarskim. Ciekawy jest par 14 Regulaminu mówiący o tym, że osoby zamężne nie mogą zajmować stanowisk sióstr czynnych w charakterze pielęgniarek szpitalnych, inne, a w szczególności stanowiska administracyjne mogą zajmować wyłącznie za zgodą Przewodniczącej Korpusu Sióstr. Tak więc praca w Korpusie na stanowiskach zawodowych w opiece nad chorymi wymagała rezygnacji z życia osobistego i poświęcenia się swojej pracy, która była powołaniem do służby bliźniemu. Każda siostra czynna posiadała legitymację i książeczkę służbową. Przydziałów służbowych do pracy w szpitalach, sanatoriach, klinikach dokonywała Przewodnicząca Korpusu Sióstr. Do czasu otrzymania przydziału do pracy siostra mogła mieszkać w Domu Macierzystym, pod opieką którego pozostawała. W czasie pracy w służbie czynnej siostry obowiązane były do noszenia munduru określonego osobnym regulaminem. Absolwentki szkół pielęgniarskich mogły nosić także zatwierdzone przez Zarząd PCK odznaki. Siostry służbowo podlegały pracodawcy, u którego pełniły służbę (szpital, sanatorium), jak również PCK za pośrednictwem przełożonej Domu Macierzystego, do którego należały.
W umowie podpisanej 16 kwietnia 1930 roku pomiędzy PCK a Ministerstwem Spraw Wojskowych potwierdzono wyłączność PCK w dostarczaniu wykwalifikowanych pielęgniarek dla wojskowych placówek w czasie pokoju i na okres wojny. W myśl tej umowy PCK zobowiązywał się do skierowania do pracy etatowej w zakładach wojskowej służby zdrowia specjalnie przygotowany personel pielęgniarski pozostający w zasobach Korpusu Sióstr PCK. Siostry podlegały komendantowi wojskowemu danej formacji. Określone zostały limity etatów ( 1 siostra na 20 chorych chirurgicznych lub wewnętrznych, 1 na 10 chorych zakaźnych lub umysłowych). W umowie określone zostały szczegółowe zasady współpracy pomiędzy Ministerstwem a PCK. Siostry zatrudnione w formacjach wojskowych uzyskały określone uposażenie jak funkcjonariusze państwowi, miały prawo do określonych ryczałtów, rozliczania przejazdów, dodatków, urlopów, odpraw.
Siostry PCK miały także swoje własne stowarzyszenie pn Zrzeszenie Sióstr PCK, którego powstanie zainicjowała także hr Maria Tarnowska. Zrzeszenie działało w oparciu o własny Statut, a jego celem była obrona interesów, niesienie pomocy w postaci prowadzenia kas zapomogowo-pożyczkowych, troska o rozwój moralny, zawodowy, a także tworzenie oferty wypoczynkowej i kulturalnej.
W momencie powołania Korpusu Polski Czerwony Krzyż dysponował liczbą 410 sióstr PCK zatrudnionych w formacjach leczniczych wojskowych i wynagradzanych przez ówczesne Ministerstwo Spraw Wojskowych. Na krótko przed wybuchem II wojny światowej Korpus Sióstr PCK liczył 732 pielęgniarki, z których większość stanowiły absolwentki poznańskiej i warszawskiej szkoły pielęgniarstwa. Siostry PCK rekrutowały się ze szkół i kursów specjalistycznych i zgodnie z podjętymi zobowiązaniami wobec władz wojskowych, zasilały wojskową służbę zdrowia.
Korpus Sióstr został samoczynnie rozwiązany po zakończeniu wojny obronnej w 1939 roku.
Na zdjęciach 1. Regulamin Korpusu Sióstr PCK. 2. hr Maria Tarnowska z absolwentkami szkoły pielęgniarstwa w mundurze Korpusu Sióstr PCK ( 3 złote paski na kołnierzu – zgodnie z regulaminem umundurowania przysługujące wyłącznie Przewodniczącej Korpusu Sióstr PCK) 3. Załącznik do umowy z Ministerstwem Spraw Wojskowych – uposażenie sióstr PCK. 4-11. Wzory mundurów Korpusu Sióstr PCK – regulamin 12. IX Walny Zjazd Zrzeszenia Sióstr Polskiego Czerwonego Krzyża w Warszawie w 1933 roku, w pierwszym rzędzie hr. Maria Tarnowska, NAC Sygnatura: 1-C-843 13. Siostra PCK przy pracy, 1934 r, Źródło NAC Sygnatura: 1-C-883-2 14. Siostra PCK w czasie odpoczynku, 1934 r, Źródło NAC Sygnatura: 1-C-883-1 15. Siostra PCK w umundurowaniu, Źródło NAC Sygnatura: 18-149-7 16. Siostry PCK w czasie pochodu w Tygodniu PCK, Kraków 1938 r, Źródło NAC Sygnatura: 1-C-898-4 17. Siostry Pogotowia sanitarnego w czasie obchodów Tygodnia PCK w Krakowie, 1939 r, Źródło NAC Sygnatura: 1-C-899-5 18. Wymarsz sióstr na dyżur do szpitala w Warszawie.
19 sierpnia obchodzony jest Światowy Dzień Pomocy Humanitarnej. Został on ustanowiony przez Zgromadzenie Ogólne ONZ 11 grudnia 2008 r. Wybór tej daty ma związek z tragicznym zdarzeniem, do którego doszło 19 sierpnia 2003 r., kiedy to 22 pracowników humanitarnych w tym również wysoki Komisarz ONZ ds. Praw Człowieka Sérgio Vieira de Mello straciło życie wskutek wybuchu bomby w siedzibie ONZ w Bagdadzie, stolicy Iraku.
W tym roku głównym celem Światowego Dnia Pomocy Humanitarnej jest podkreślenie roli jaką pełnią kobiety pracujące w organizacjach humanitarnych na całym świecie. Skupiamy się na bohaterach, których nie znamy a którzy od dawna pracują na pierwszych liniach frontu w swoich społecznościach i to w najtrudniejszych terenach. Udzielają pomocy rannym w Afganistanie, zabezpieczają w żywność obszary Sahelu (Afryka). Myślimy również o tych, którzy stracili swoje domy i źródła utrzymania w miejscach takich jak Republika Środkowoafrykańska, Sudan Południowy, Syria i Jemen. W tym roku szczególnie dziękujemy za pracę i wysiłek kobiet pomagających w organizacjach humanitarnych.
Kobiety stanowią dużą liczbę tych, którzy ryzykują własnym życiem, aby ocalić innych. Często są pierwszymi osobami, które reagują, a ostatnimi, które wychodzą. Te kobiety zasługują na uznanie. Tak jak kiedyś są one potrzebne i dziś. Wzmacniają globalną reakcję humanitarną wśród społeczeństw. A światowi przywódcy państw jak i podmioty niepaństwowe, muszą zapewnić, że one – jak i wszyscy pozostali pracownicy organizacji humanitarnych – mają zapewnioną ochronę, zagwarantowaną na mocy prawa międzynarodowego.
Kobiety pracujące dla organizacji humanitarnych poświęcają swoje życie pomagając ludziom dotkniętym kryzysem. Wstaw w mediach społecznościowych tag #WomenHumanitarians aby wiedziały, że wspierasz ich działania i myślami jesteś z nimi.
Foto: Joe Cropp, Międzynarodowa Federacja Czerwonego Krzyża w Erbil, Irak
Zapraszamy do obejrzenia wystawy pozwalającej poznać ciekawą i ściśle związaną z losami naszego kraju historię Polskiego Czerwonego Krzyża. Wystawę można oglądać całą dobę w galerii dworca TORUŃ GŁÓWNY PKP przy ul. Kujawskiej 1 (obok poczekalni). Zwiedzający mają okazję poznać wiele aspektów wielkiego dorobku i działalności PCK. Wystawa jest zorganizowana w sposób chronologiczny. Z pewnością ciekawostkę może stanowić fakt iż znane osobistości ze świata polityki (np. gen. J. Haller), kultury i sztuki (W. Kossak) angażowały się w tworzenie dziedzictwa Polskiego Czerwonego Krzyża. Autorką wystawy jest Pani Aleksandra Szefler (PCK Bydgoszcz). Dziękujemy Zarządcy Dworca za udostępnienie galerii.
KONWENCJE GENEWSKIE Z 12 SIERPNIA 1949 ROKU O OCHRONIE OFIAR WOJNY I Konwencja genewska, dotyczyła polepszenia losu rannych i chorych w armiach czynnych na lądzie; II Konwencja genewska, dotyczyła polepszenia losu rannych, chorych i rozbitków sił zbrojnych na morzu; III Konwencja genewska, dotyczyła traktowania; IV Konwencja genewska, dotyczyła ochrony osób cywilnych podczas wojny. Konwencje obowiązują w każdym przypadku, gdy toczą się działania wojenne, niezależnie od tego czy wojnę wypowiedziano, czy nie. Nie ma tu znaczenia kwalifikacja konfliktu zbrojnego przez jego uczestników (może więc być to wojna obronna, napastnicza, sprawiedliwa bądź niesprawiedliwa). Prócz wojny Konwencje dotyczą też okupacji, nawet jeśli ona nie napotyka zbrojnego oporu. Obecnie większość z artykułów Konwencji, ze względu na swoją rangę, ma status zwyczajowego prawa międzynarodowego i obowiązuje wszystkie Państwa, niezależnie od tego czy są stroną Konwencji. III Konwencja Genewska -jeńcy znajdują się we władzy obcego państwa, nie zaś jednostki lub oddziału biorącego ich do niewoli; -jeńcy pozostają pod stałą ochroną prawa międzynarodowego od chwili pojmania do chwili ich uwolnienia; -jeńcy podlegają prawu, regulaminom i zasadom obowiązującym w państwie zatrzymującym i muszą tych norm przestrzegać; -humanitarne traktowanie jeńców; -internowanie jeńców w obozach oddalonych od terenu działań wojennych i obiektów militarnych; -zapewnienie jeńcom jak najszybszego powrotu do kraju po zakończeniu działań wojennych; -zapewnienie jeńcom żywności, pomieszczeń i ubrań; -jeńcy wojenni mogą zostać zatrudnieni jako robotnicy; -oficerowie mogą być zatrudnieni tylko, jeśli sami zgłoszą się z prośbą o pracę; -nie zakazuje się ucieczki jeńca wojennego, który nie może być za nią karany (jedynie dyscyplinarnie), a państwo zatrzymujące może użyć broni wobec uciekającego jeńca jedynie w ostateczności. IV Konwencja Genewska IV Konwencja Genewska o Ochronie Osób Cywilnych Podczas Wojny została podpisana dnia 12 sierpnia 1949 przez pełnomocników rządów reprezentowanych na Konferencji Dyplomatycznej, która obradowała w Genewie od 21 kwietnia do 12 sierpnia 1949. Zabrania: 1. zmuszania, bądź nakłaniania ludności cywilnej do służby wojskowej w siłach zbrojnych przeciwnika, 2. przymusowego przesiedlania ludności cywilnej z terytoriów okupowanych, 3. deportacji lub przesiedlania własnej ludności cywilnej na terytorium okupowane, 4. rabunku i brania zakładników. Zobowiązuje: 1. do zapewnienia ludności cywilnej podstawowego minimum warunków egzystencji (bytowania i wyżywienia), 2. do traktowania jej w sposób humanitarny, 3. do otoczenia troską osób potrzebujących pomocy, 4. do poszanowania dóbr i urządzeń niezbędnych dla przetrwania ludności cywilnej, 5. do poszanowania godności, honoru, praw rodziny, przekonań, praktyk religijnych, zwyczajów i obyczajów ludności cywilnej. Protokoły dodatkowe I i II z 1977 r. do Konwencji Genewskich z 12 sierpnia 1949 Rozwijają postanowienia konwencji genewskich. Wynika z nich zasada ograniczenia stron konfliktu w stosowaniu metod i środków szkodzenia nieprzyjacielowi. I Protokół dotyczy konfliktów międzynarodowych, II – wewnętrznych. Protokół Dodatkowy I: uzupełnia Konwencje genewskie z 1949, ma zastosowanie w sytuacjach, o jakich mowa we wspólnym dla tych Konwencji artykule 2. Sytuacje te „obejmują konflikty zbrojne, w których ludy walczą przeciw panowaniu kolonialnemu i obcej okupacji oraz przeciw reżimom rasistowskim, wykonując swe prawo do samostanowienia zawarte w Karcie Narodów Zjednoczonych oraz w Deklaracji w sprawie zasad prawa międzynarodowego dotyczących przyjaznych stosunków i współpracy między państwami, zgodnie z Kartą Narodów Zjednoczonych” (art. 1 Protokołu). Ponadto: -zabrania atakowania ludności cywilnej; -zabrania atakowania szpitali i innych urządzeń służących opiece nad rannymi i chorymi; -zabrania atakowania obiektów bez ich rozróżnienia oraz niszczenia dóbr niezbędnych do przetrwania ludności; -zabrania stosowania w walce metod i środków powodujących zbędne cierpienia oraz długotrwałe i poważne szkody w środowisku naturalnym; -stanowi podstawę prawną do powołania i działania organizacji i instytucji obrony cywilnej. Protokół Dodatkowy II: Dokument ten jest rozwinięciem postanowień artykułu 3, wspólnego dla czterech Konwencji Genewskich. Protokół obowiązuje strony konfliktu toczącego się wewnątrz jednego państwa i upoważnia do niesienia pomocy osobom poszkodowanym, zapewniając minimum praw humanitarnych. Ma zastosowanie do wszystkich konfliktów zbrojnych, które nie są objęte artykułem 1 Protokołu Dodatkowego I i które toczą się na terytorium państwa – strony „między jej siłami zbrojnymi a rozłamowymi siłami zbrojnymi lub innymi zorganizowanymi uzbrojonymi grupami, pozostającymi pod odpowiedzialnym dowództwem i sprawującymi taką kontrolę nad częścią jej terytorium, że mogą przeprowadzać ciągłe i spójne operacje wojskowe oraz stosować niniejszy protokół”. Natomiast nie ma zastosowania do „napięć i niepokojów, jak rozruchy, odosobnione i sporadyczne akty przemocy oraz inne działania podobnego rodzaju, które nie są uważane za konflikty zbrojne”. (Art. 1 Protokołu) Powtarza sformułowania wcześniejszych konwencji. Zabrania zwłaszcza tortur, odpowiedzialności zbiorowej, brania zakładników, handlu ludźmi. (Art. 4) Protokół dodatkowy III z 2005 r. do Konwencji Genewskich z 12 sierpnia 1949 Dokument nakazuje personelowi sanitarnemu, który nie używa znaków czerwonego krzyża lub czerwonego półksiężyca, używanie symbolu „czerwonego kryształu”.
