Toruński oddział Polskiego Czerwonego Krzyża od pierwszego dnia inwazji Rosji na Ukrainę podejmuje działania humanitarne na pomoc Ukrainie i uchodźcom wojennym przybyłym do Torunia.
Raport dotyczący pomocy Ukrainie i uchodźcom z tego kraju przedstawiła kierownik Biura Oddziału Rejonowego PCK Ewa Zulewska-Mielcarska. Od lutego do lipca 2022 r. przy ul. Jęczmiennej 10 w Toruniu w godz. od 7.00 do 19.00, a w dni wolne od pracy od 8.00 do 15.00 lub według potrzeb, działał Punkt pomocy humanitarno-informacyjny PCK. Punkt działa nadal dostosowując czas pracy do aktualnej sytuacji, często przedłużając godziny otwarcia. Zadaniem Punktu jest organizowanie pomocy, monitorowanie i analizowanie potrzeb i oczekiwań uchodźców wojennych, rozwiązywanie problemów zgłaszających się obywateli Ukrainy, np. gdzie uzyskać pierwszą pomoc stomatologiczną, jak dojechać do Urzędu Pracy, gdzie można zapisać dziecko na zajęcia taneczne, itp.
Od pierwszych godzin po wybuchu konfliktu siedziba toruńskiego oddziału PCK szybko zapełniała się darami. Do pracy od początku zaangażowali się działacze i wolontariusze PCK, a z dnia na dzień przybywało ludzi chętnych do pomocy. Postawa wszystkich była wprost fantastyczna. Panowała powszechna akceptacja, zgoda, nikt nie protestował, nie marudzi nad przydziałem prac. Jedni zajmowali się segregowaniem i pakowaniem, inni noszeniem kartonów, paczek, spisywaniem inwentarza, rejestracją. Jeszcze inni wychodzili na kwesty, docierali do darczyńców. Pomieszczenia w tempie błyskawicznym zapełniały się darami. Już 2 marca 2022 r. toruńskie PCK wysłało trzy pełne busy darów – żywności, artykułów higienicznych, środków medycznych do huba PCK w Przeworsku w województwie podkarpackim, skąd pomoc była transportowana na teren Ukrainy.
Ogółem PCK w Toruniu do lipca 2022 r. wysłało 8 transportów humanitarnych z żywnością, artykułami chemicznymi i kosmetycznymi, z pampersami i środkami dla dzieci (mleko w proszku, odżywki) bateriami, power bankami, lampami czołówkami itp., o łącznym tonażu ponad 25 ton,
– 4 transporty bezpośrednio wysłano na Ukrainę do Krasiłowa, Starokonstantynowa, Łucka i Kijowa,
– 4 transporty do huba PCK w Przeworsku.
Na wyróżnienie zasługuje postawa Tomasza Filasa, który własnym samochodem na własny koszt trzykrotnie zawoził dary do Przeworska.
Po kilku dniach od wybuchu wojny w biurze PCK pojawiają się Ukraińcy, którzy uciekają przed wojną. Zadziwienie – mimo bariery językowej rozumiemy się dobrze. To prawda, że komunikacja dotyczyła, można powiedzieć raczej standardowych spraw. Oni prosili o pomoc, toruńskie PCK im jej udzielało. Przybyli ludzie byli zmęczeni, zagubieni, większość kobiet, dużo w starszym wieku i matki z dziećmi lub kobiety mające dzieci pod opieką. Proponowano poczęstunek, ciepły napój. Wysłuchiwano jeśli ktoś potrzebował rozmowy. Niektórzy uchodźcy chcieli z siebie wyrzucić rozpacz, dlatego pokazywali zdjęcia zbombardowanych domów, ludzi z tobołkami idącymi polami, skrajem dróg, z dziećmi na rękach. W pamięci pozostali pewni starsi państwo, z cierpieniem wypisanym na twarzy, którzy pokazywali zdjęcia w telefonie komórkowym i opowiadali o znajomych, którzy postanowili uciec z zagrożonej zajęciem przez Rosjan miejscowości. Samochód osobowy, a w nim trupy ich znajomych, samochód został ostrzelany. Inni byli milczący, wystraszeni, zalęknieni. Inny obrazek – zachowanie matek z dwójką czy trójką dzieci. Otrzymują artykuły, każde dziecko dostaje po czekoladzie i paczce ciastek, wolontariuszka daje kolejną czekoladę – mama dziękuje: „nie my już mamy, inni też będą potrzebowali”. To zachowanie, które robiło wrażenie i wywoływało szacunek.
Motywacji i sił dodawał niesamowity zapał ludzi przychodzących lub dzwoniących do biura PCK z Torunia, a nawet odległych miejscowości byłego województwa toruńskiego. Pomysłowość i szczerość serca okazywana przez ofiarodawców, ludzi chcących pomóc powodowała, że nie odczuwano zmęczenia. Najważniejszym było to, aby nikomu nie odmówić zainteresowania, nie odesłać z poczuciem rozczarowania, zawodu jeżeli dotarł z intencją pomocy, trudził się pozyskaniem darów lub odmówił sobie, aby wesprzeć bardziej potrzebujących. Wiele problemów było zupełnie nowych, wiele z zakresu poza kompetencjami oddziału rejonowego PCK. Pilne i gorączkowe próby kontaktowania się z Zarządem Głównym PCK, z administracją rządową i samorządową. Nie zawsze udawało się nawiązać kontakt lub otrzymać wiążącą odpowiedź. Toruńskie PCK przestrzegało jednak zasady, że nie zostawia spraw niewyjaśnionych, każdemu starano się odpowiedzieć i pomóc. Miłym gestem i dużym wsparciem było wyznaczenie koperty przed siedzibą PCK przy ul. Jęczmiennej 10, dla osób wspierających pomoc Ukrainie.
Rozwój wydarzeń nabierał tempa. Pierwsza decyzja z 24 lutego 2022 r. obowiązuje nadal w zarządzie toruńskiego PCK – ważniejsze z dotychczasowych przedsięwzięć muszą być kontynuowane, ale pierwszoplanowym zadaniem biura stała się organizacja pomocy Ukrainie.
Do połowy 2022 r. toruński oddział PCK aktywnie wpierał punkt recepcyjny umieszczony w hotelu Kopernik przy Woli Zamkowej 16 w Toruniu, w którym członkowie Grupy Ratownictwa PCK w Toruniu pełnili dyżury w punkcie pierwszej pomocy. Uczestniczył w poszukiwaniu rzeczy potrzebnych nagle, jak na przykład: materace do łóżeczek dla niemowlaków, wózków dla dzieci. Do punktu przesiadkowego dla uchodźców wojennych ulokowanego na Dworcu PKP Toruń Główny do sierpnia dostarczano napoje, produkty spożywcze, artykuły dla niemowląt, artykuły chemiczne i kosmetyczne, wysyłano wolontariuszy pracujących w charakterze tłumaczy.
Toruński PCK zapewnia: – Mimo dużego trudu nie ustajemy w udzielaniu pomocy, przyjęciu każdego uchodźcy z uwagą, szacunkiem i zrozumieniem. To kosztuje dużo czasu, dzień pracy kończy się często późnym wieczorem. To jednak nie jest ważne, gdy pokrzywdzony, bezbronny człowiek potrzebuje chwili rozmowy, uśmiechu. Czy można inaczej się zachować, gdy patrzy się na nieszczęście innego człowieka, na jego tułaczkę i brak pewności jutra? Analiza dotychczas prowadzonej pomocy, nasunęła pomysł, aby wydawać „jakiś” dokument ułatwiający i nam, i Ukraińcom procedurę otrzymania pomocy. Wprowadziliśmy Kartę pomocy PCK, posiadającą numer ewidencyjny oraz zawierającą informację kiedy i jaka pomoc została udzielona. „Karta” okazała się bardzo pomocna, bo z biegiem czasu i trwania wojny na Ukrainie przybywało czynności administracyjnych związanych z podejmowanymi działaniami do wykonania przez nas, a uchodźcy byli bardziej rozdrażnieni przedłużającym się stanem niepewności, tułaczki. Poza tym przykro było patrzeć na ludzi wystających w długich kolejkach po otrzymanie pomocy przy różnej pogodzie, ze świadomością, że nie wszyscy przybyli do biura ją otrzymają. Karta pomocy PCK uporządkowała i wprowadziła bardziej czytelny i transparentny sposób wydawania pomocy.
Każdego miesiąca, tego tragicznego roku dla naszych sąsiadów, PCK w Toruniu przyjmuje średnio ponad 1500 uchodźców wojennych z Ukrainy, którym udzielana jest różnorodna pomoc, uzależniona od potrzeb, oczekiwań i bieżących możliwości. Wschłuchując się w głos uchodźców, którzy w większości uciekali ze swoich domów o różnej porze roku, zabierając niewiele, skarżących się na kłopoty z dostaniem się do lekarza specjalisty, wymagających stosowania diet, mających problem ze znalezieniem pracy z uwagi na barierę językową itp. wolontariusze starają się przygotowywać takie wsparcie, aby niwelować te niedostatki.
Podsumowując, w minionym roku trwania wojny na Ukrainie toruński oddział PCK udzielił pomocy finansowanej ze środków własnych – wpłat na konto celowe i zbiórek ulicznych oraz darowizn rzeczowych i finansowych, grantów i projektów, w tym ze środków publicznych otrzymanych na podstawie zawartych umów pomiędzy Skarbem Państwa reprezentowanym przez Wojewodę Kujawsko-Pomorskiego a Oddziałem Rejonowym Polskiego Czerwonego Krzyża z w Toruniu na projekty pod nazwą „Bezpieczny krok z PCK”.
Dzięki tym różnorodnym źródłom finansowania i otrzymywanym darowiznom toruński PCK udzielił uchodźcom wojennym z Ukrainy następującej pomocy:
1/ 7 700 szt. paczek z żywnością o łącznej wadze około 80 000 kg
2/ 3 000 szt. paczek z artykułami chemicznymi i kosmetycznym o łącznej wadze około 15 000 kg
3/ 400 voucherów na zakup obuwia do sklepów CCC (po 150 zł)
4/ 200 voucherów na zakup odzieży do sklepów Sinsay (po 150 zł)
5/ 1100 voucherów do sklepów KiK ( po 100 zł)
6/ 250 voucherów Sodexo (po 500 zł )
7/ 50 voucherów do Lecznic CITOMED o wartości 250 zł każdy
8/ 80 voucherów do tłumacza przysięgłego o wartości 80 zł każdy
9/ 35 voucherów na kurs języka polskiego
10/ 630 voucherów na zakupy w sieci Torimpex ( po 150 zł)
11/ 35 rodzin otrzymało profesjonalne wsparcie psychologiczne udzielane w języku ukraińskim z możliwością spotkań bezpośrednich lub online
12/ 1100 ukraińskich dzieci otrzymało wyprawkę szkolną na rozpoczęcie nauki w polskich szkołach ( plecak z przyborami )
13/ 120 ukraińskich dzieci uczestniczyło w 2 spotkaniach integracyjnych pt. „Boże Narodzenie (Різдво Христове). Świąteczne spotkanie integracyjne”, które odbyły się 15 i 20 grudnia 2022 roku. Zaproszono dzieci w towarzystwie rodzica lub opiekuna oraz 35 dzieci polskich
14/ zorganizowano 2 spotkania integracyjne z okazji Międzynarodowego Dnia Czerwonego Krzyża w Szkole Podstawowej nr 4 w Toruniu 9 maja oraz z okazji Dnia Dziecka z Książnicą Kopernikańską
15/ 60 paczek z różnymi produktami dla osób powyżej 75 r. ż. oraz osób z niepełnosprawnościami (150 zł)
16/ usługa fryzjerska dla osób powyżej 75 r.ż oraz matek dzieci niepełnosprawnych – na kwotę 1700 zł
18/ pośredniczymy w poszukiwaniu zaginionych rodzin, a każdy uchodźca, który zgłosi się do PCK otrzyma wsparcie emocjonalne, poradę.
Działalność humanitarna, którą prowadzi toruński oddział PCK niesie pomoc wielu tysiącom Ukraińców, daje im poczucie bezpieczeństwa i opieki. Nam z kolei daje wiele satysfakcji i poczucie czynienia dobra, ma realny wymiar. Jest sprawdzianem upowszechnianych idei i haseł – podkreśla kierownik Biura Oddziału Rejonowego PCK Ewa Zulewska-Mielcarska.
W obliczu tragedii rozgrywającej się na naszych oczach, jaką jest wojna na Ukrainie, nasz oddział PCK rozpoczyna zbiórkę finansową oraz rzeczową dla Ukraińców. W poniedziałek rusza punkt zbiórki, który tymczasowo zlokalizowany będzie w naszym biurze przy ul. Jęczmiennej 10 w Toruniu (w najbliższych dniach planujemy nowe miejsce zbiórki darów rzeczowych). Punkt czynny będzie od poniedziałku do piątku w godzinach 8.00 – 17.00 oraz w sobotę w godzinach 8.00 – 16.00.
Przyjmować będziemy: – materiały opatrunkowe, rękawiczki – żywność długoterminowa – środki higieny (kosmetyki, pieluchy, podpaski, pasty do zębów itd.) – środki czystości – nowy sprzęt kwatermistrzowski (śpiwory, łóżka polowe, koce itd.)
Ośrodek Rozwoju Edukacji w Warszawie, we współpracy z Polskim Czerwonym Krzyżem zaprasza do udziału w nowej wersji kursu e-learningowego „Odkrywamy Prawo Humanitarne”.
Formuła kursu ma charakter e-learningowy (wyłącznie samokształceniowy), przewidziany na 30 godzin samodzielnej pracy uczestnika.
26 października 1863, z inicjatywy Dunanta, Komitet Pięciu zwołał do Genewy międzynarodową konferencję, w której wzięło udział 14 oficjalnych delegacji krajów europejskich oraz wielu obserwatorów. Większość idei Henry Dunanta została zaakceptowana, m.in. powołanie narodowych komitetów pomocy rannym, ochrona personelu medycznego podczas działań wojennych i wspólny znak ochronny – czerwony krzyż na białym tle.
Polski Czerwony Krzyż uruchamia zbiórkę darów rzeczowych, które pomogą nam w tworzeniu pakietów pomocowych dla uchodźców. Obecnie najpotrzebniejsze są ciepła odzież (kurtki, polary, swetry, grube skarpetki, czapki, szaliki), ciepłe obuwie, koce i śpiwory. Zbieramy wyłącznie nowe rzeczy.
Przyjmujemy również żywność wysokoenergetyczną typu batony, czekolady, suszone owoce oraz artykuły spożywcze typu pasztety i inne konserwy drobiowe, konserwy rybne, suchary, wafle ryżowe, itp.
Aby móc skutecznie działać, potrzebujemy wsparcia finansowego, dlatego też uruchamiamy zbiórkę środków na konto. Każdy kto chce wesprzeć ten cel może dokonać dowolnej wpłaty na konto o numerze: 16 1160 2202 0000 0002 7718 3060 z dopiskiem „Na ratunek uchodźcom”. Można również dokonać wpłaty PayU przez stronę internetową www.pck.pl. Zebrane środki zostaną przeznaczone na zakup niezbędnej odzieży termicznej i butów dla migrantów oraz na kolejne pakiety pomocowe i środki medyczne.
PUNKT ZBIÓRKI DARÓW RZECZOWYCH W TORUNIU – Polski Czerwony Krzyż, ul. Jęczmienna 10, od poniedziałku do piątku w godzinach 10.00 – 14.00
12 sierpnia – rocznica podpisania Konwencji genewskich. Podpisanie konwencji genewskich wynikało z tragicznych doświadczeń II wojny światowej. Poprzednie dokumenty z 1864, 1906 i 1929 roku zostały zastąpione przez konwencje z 12 sierpnia 1949.Konwencje genewskie to szereg umów z zakresu prawa międzynarodowego i pomocy humanitarnej podpisanych w Genewie w Szwajcarii, będące częścią międzynarodowego prawa humanitarnego. Pierwsza z Konwencji, podpisana 22 sierpnia 1864, była rezultatem działalności i zabiegów politycznych Henriego Dunanta – założyciela Czerwonego Krzyża i laureata pierwszej Pokojowej Nagrody Nobla w 1901 roku.
W lutym 1863 powstał w Genewie tzw. Komitet Pięciu, w którym obok Dunanta zasiadali czterej wpływowi obywatele szwajcarscy: generał Dufour, Gustave Moynier, lekarze Theodore Maunoir i Louis Appia. 26 października 1863, z inicjatywy Dunanta, Komitet Pięciu zwołał do Genewy międzynarodową konferencję, w której wzięło udział 14 oficjalnych delegacji krajów europejskich oraz wielu obserwatorów. Większość idei Henry Dunanta została zaakceptowana, m.in. powołanie narodowych komitetów pomocy rannym, ochrona personelu medycznego podczas działań wojennych i wspólny znak ochronny – czerwony krzyż na białym tle. Dzień 29 października 1863, w którym konferencja przyjęła te rezolucje, uznany został za dzień powstania Czerwonego Krzyża.
Słowa Henry Dunanta w czasie otwarcia Konferencji:
” (…) Oczy całej Europy w tej chwili patrzą na nas. Nie możemy więc tych oczekiwań i nadziei pozostawić bez odpowiedzi. Pozwólcie Panowie, że sięgnę raz jeszcze do swoich wspomnień. Małym kabrioletem wędrowałem po drogach i bezdrożach Italii, którędy przeciągały kolumny wojskowe różnych armii. Ziemia drżała od huku armat. Zryta pociskami, skąpana we krwi, musiała przyjmować ciała poległych. . Ranni umierali tysiącami z upływu krwi, z powodu gangreny, gorączki i nie było wtedy nikogo, kto opatrzyłby ich rany, kto przywróciłby ich do życia i zdrowia. Na polach i drogach, na ulicach i placach, w kościołach i mieszkaniach prywatnych, w przepełnionych lazaretach polowych , wszędzie widziałem rannych przechodzących nieopisane cierpienia z powodu ran nieopatrzonych, z powodu pragnienia i upału, jaki panował wtedy w tych okolicach. Konali samotnie ze słowami rozpaczy i przekleństw, których nie można oddać żadnym słowem ludzkim. Ci wszyscy ranni z Italii, ich towarzysze broni, ci wszyscy, którzy mogą odnosić rany we wszystkich następnych wojnach i we wszystkich armiach świata, patrzą na nas w tej chwili z nadzieją i wiarą, że już nigdy więcej nie powtórzą się te sceny (…)”
Międzynarodowy Dzień Pamięci Osób Zaginionych to święto obchodzone corocznie 30 sierpnia z inicjatywy organizacji pozarządowej FEDEFAM, założonej w 1981 w Kostaryce, w celu zwrócenia uwagi społeczeństwa na los osób potajemnie uwięzionych i zaginionych w wielu krajach Ameryki Łacińskiej i na ich złe traktowanie. Rezolucją 47/133 18 grudnia 1992 Zgromadzenie Ogólne ONZ przyjęło Międzynarodową konwencję o ochronie wszystkich osób przed wymuszonym zaginięciem w celu zwalczania przestępstwa wymuszonych zaginięć, wspierania i umacniania nieustających wysiłków na rzecz zapobiegania torturom oraz złemu traktowaniu osób we wszystkich częściach świata.
Bardzo wielu ludzi ginie w trakcie działań wojennych. Duża liczba osób pozostaje również zaginiona. Taki stan niepewności jest powodem olbrzymiego cierpienia i bólu dla rodzin i przyjaciół tych osób. Ludzie mają prawo wiedzieć, co stało się z ich zaginionymi krewnymi i bliskimi. Władze cywilne, władze wojskowe i ugrupowania zbrojne mają obowiązek udzielania informacji i pomocy aby ponownie połączyć rozdzielone rodziny.
W konfliktach zbrojnych giną zarówno cywile, jak i żołnierze. Los żołnierzy na polu bitwy lub w niewoli jest często nieznany. Rodziny rozdzielone konfliktem mogą cierpieć z powodu braku wiedzy o tym, co stało się z ich bliskimi. Takie rodziny często borykają się z bólem trwającej niepewności i nie są w stanie przestać rozpaczać.
Międzynarodowe prawo humanitarne i prawa człowieka wymagają od stron konfliktu podjęcia środków zapewniających rejestrację osób, które zginęły, są ranne lub pozostają w niewoli. W przypadku ich zaginięcia strony są zobowiązane do podjęcia wszelkich możliwych środków, aby ich los był znany dla ich bliskich a ich rodziny poinformowane o ich stanie.
Podczas konfliktu można podejmować środki, które mogą zapobiec zaginięciu ludzi. Gdyby na przykład wszyscy żołnierze mieli przy sobie odpowiednie dokumenty tożsamości ich los w łatwy sposób mógłby być śledzony. Wszystkie zgony powinny być rejestrowane, a informacje o pochówkach lub losie szczątków ludzkich przechowywane. Należy również przechowywać dokumentację dotyczącą osób zatrzymanych lub aresztowanych.
Niestety, w ostatnich konfliktach nie podjęto odpowiednich środków, aby zapobiec zaginięciom i zapewnić niezbędne wspomniane wyżej informacje. Konflikt na Bałkanach został naznaczony masowymi egzekucjami i nieoznakowanymi grobami. Liczbę osób zaginionych ocenia się na około 20000. W innych zakątkach globu nie było lepiej. Na Sri Lance młodzi mężczyźni byli po prostu łapani i wywożeni. Ich los do chwili obecnej jest nieznany. W Afryce dziesiątki tysięcy rodzin uciekających przed konfliktami zbrojnymi zostało rozdzielonych. W wielu takich przypadkach cierpią dzieci. Żaden kontynent nie uniknął tego problemu i na całym świecie są nim dotknięte setki tysięcy ludzi.
Ból spowodowany takimi wydarzeniami jest osobisty, często ukryty. Ale w wyniku takich tragedii mogą cierpieć również całe społeczności. Jeśli żywiciele rodziny „znikają” rodziny, częstokroć wielodzietne zostają pozostawione same sobie.
Do niedawna ta „ukryta tragedia”, jak nazwał ją Międzynarodowy Komitet Czerwonego Krzyża (MKCK) nie przyciągnęła wystarczającej uwagi międzynarodowej społeczności . Z tego powodu MKCK zorganizował w 2003 r. Międzynarodową konferencję, której celem było zajęcie się problemem osób zaginionych i poszukiwanie sposobów udzielenia pomocy dotkniętym tragedią zaginięć rodzinom.
Uczestniczyli w nim przedstawiciele rządów, organizacji humanitarnych i praw człowieka, Czerwonego Krzyża i Czerwonego Półksiężyca, eksperci i, co najważniejsze, stowarzyszenia zrzeszające rodziny osób zaginionych.
Potwierdzono prawo do poznania losu osób zaginionych, zapisane w międzynarodowym prawie humanitarnym i prawach człowieka. Określono konkretne środki, które strony konfliktu powinny podjąć, aby zapobiec zaginięciom, takie jak poszanowanie i ochrona ludności cywilnej oraz właściwe zarządzanie informacjami o ludziach.
Określono kluczową rolę medycyny sądowej i właściwego postępowania ze szczątkami ludzkimi. Uznano istotną rolę sieci przywracających więzi rodzinne, w które zaangażowany jest MKCK oraz narodowe organizacje Czerwonego Krzyża i Czerwonego Półksiężyca..
Po konferencji MKCK kontynuowało prace. Uczestniczyło w komitecie redakcyjnym, który doprowadził do przyjęcia Międzynarodowej konwencji w sprawie ochrony wszystkich osób przed wymuszonymi zaginięciami, przyjętej przez Zgromadzenie Ogólne ONZ w grudniu 2006 r.
W Polsce zadania związane z odnajdowaniem zaginionych w trakcie konfliktów zbrojnych Krajowe Biuro Informacji i Poszukiwań Polskiego Czerwonego Krzyża. Działa ono nieprzerwanie od 1919 roku. Działalność biura opiera się na przepisach wynikających z Konwencji Genewskich o ochronie ofiar wojny z 12.08.1949 r. oraz Protokołów dodatkowych do tych Konwencji z 08.06.1977 r. i 08.12.2005 r. Od 1944 roku do chwili obecnej wpłynęło około 4 450 000 indywidualnych spraw związanych z II wojną światową, wydano około 300 000 zaświadczeń potwierdzających losy wojenne.
Główne zadania:
– prowadzenie poszukiwań i ustalanie losów ofiar wojen, konfliktów zbrojnych i klęsk żywiołowych (w tym ofiar II wojny światowej i uchodźców/migrantów)
– wystawianie zaświadczeń o losach osób poszukiwanych na podstawie własnych dokumentów archiwalnych oraz uzyskanych w wyniku podejmowanych starań
– poszukiwanie mogił wojennych w kraju i za granicą
– udział w ekshumacjach ofiar wojny
– przekazywanie tzw. messages (mesaży) czerwonokrzyskich czyli wiadomości rodzinnych do krajów objętych konfliktami zbrojnymi lub klęskami żywiołowymi
– prowadzenie tzw. poszukiwań humanitarnych w przypadkach, gdy najbliższa rodzina nagle utraciła kontakt z krewnym za granicą i mimo posiadania ostatniego adresu nie może go nawiązać, w tym poszukiwania osób, które w ostatnich latach wyjechały w celach zarobkowych za granicę (tzw. migranci ekonomiczni)
– poszukiwania migrantów z zagranicy, którzy zaginęli na terytorium Polski
Sto lat od wybuchu grypy hiszpanki, która to pochłonęła prawie 5 procent światowej populacji na przełomie 2019/2020 roku ponownie pojawiła się choroba, która spowodowała kryzys na całym świecie. Co prawda dzięki rozwiniętej medycynie oraz wiedzy kryzys ten nie ma skutków na taką wielką skalę jak wywołany wspomnianą chorobą z początku XX wieku to jednak dotknął najodleglejszych skrawków globu. I tak jak państwa rozwinięte radzą sobie z tą sytuacją tak w biedniejszych krajach doprowadziła ona do dużego kryzysu humanitarnego. Oprócz COVID-19 widzieliśmy w zeszłym roku szereg ekstremalnych wydarzeń związanych z klimatem. Występowały one zarówno na dużych obszarach jak i regionalnie powodując duże zniszczenia. We znaki dały się również przedłużające się kryzysy humanitarne, które to powstały w wyniku działań wojennych czy konfliktów zbrojnych. Coraz więcej ludzi z roku do roku potrzebuje pomocy humanitarnej oraz innego rodzaju wsparcia. Więcej ludzi niż kiedykolwiek zostało np wysiedlanych ze swoich domów tracąc przy tym cały swój dorobek życia. Żyjemy obecnie w świecie bólu gdzie potrzeba humanitarna jest wielka. Pamiętajmy, że za każdą liczbą w statystyce przedstawiającą kryzys humanitarny stoi człowiek, jego rodzina i bliscy …
Jako nie tylko Stowarzyszanie narodowe Czerwonego Krzyża (Polski Czerwony Krzyż) ale także jako ludzie mamy obowiązek podejmować wysiłki, które to pozwolą chronić godność i prawo do godnego życia. Co roku miliony ludzi potrzebuje pomocy humanitarnej. Czerwony Krzyż stara się nieść powyższą pomoc wszędzie gdzie jej potrzeba i dokąd jest w stanie dotrzeć. Nasza praca i działania są obecnie bardziej potrzebna niż kiedykolwiek. 14 milionów wolontariuszy oraz pracowników organizacji spod znaku Czerwonego Krzyża i Czerwonego Półksiężyca stara się sprostać tym wyzwaniom przynosząc zarówno tak bardzo potrzebną nadzieję jak i realną pomoc bezbronnym ludziom na całym świecie. Zarówno daleko poza granicami jak i w naszym najbliższym otoczeniu zapewniamy opiekę, wsparcie oraz ochronę. Dlatego obchodzony corocznie Światowy Dzień Pomocy Humanitarnej jest dobrym momentem na podkreślenie wagi oraz szerokich potrzeb niesienia pomocy humanitarnej.
Po pierwsze jako PCK staramy się zapewnić pomoc oraz zabezpieczyć potrzeby społeczności lokalnej. W ostatnim czasie w dużej mierze poświęciliśmy walce z SARS-Cov-2 oraz skutkami jakie przyniosła epidemia COVID-19. Nasze działania skupiły się na zabezpieczeniu środków ochrony dla określonych grup społecznych: osób starszych, lekarzy czy personelu medycznego. Naszą pomoc nieśliśmy również poprzez przekazywanie paczek żywnościowych czy też paczek ze środkami higieny. Jeżeli zaś chodzi o pomoc na poziomie międzynarodowym to warto wspomnieć chociażby organizowaną w ostatnich dniach przez Polski Czerwony Krzyż i inne Stowarzyszania narodowe z całego świata pomoc dla osób poszkodowanych w eksplozji w Bejrucie. Tych działań jest o wiele więcej. Każdego roku przekazywane są zarówno środki finansowe jak i materialne na pomoc do krajów ubogich lub krajów w których ludność cywilna jest poszkodowana w wyniku działań zbrojnych czy też gwałtownych zjawisk atmosferycznych.
Obchody Światowego Dnia Pomocy Humanitarnej mają na celu zwiększenie świadomości społecznej na temat działań związanych z niesieniem pomocy humanitarnej zarówno na poziomie międzynarodowym jak i lokalnym. Dzień ten jest również okazją, aby wyrazić szacunek w stosunku do wszystkich pracowników oraz wolontariuszy organizacji humanitarnych oraz uczcić pamięć tych, którzy pełniąc obowiązki stracili życie.
