Międzynarodowy Dzień Pamięci Osób Zaginionych to święto obchodzone corocznie 30 sierpnia z inicjatywy organizacji pozarządowej FEDEFAM, założonej w 1981 w Kostaryce, w celu zwrócenia uwagi społeczeństwa na los osób potajemnie uwięzionych i zaginionych w wielu krajach Ameryki Łacińskiej i na ich złe traktowanie. Rezolucją 47/133 18 grudnia 1992 Zgromadzenie Ogólne ONZ przyjęło Międzynarodową konwencję o ochronie wszystkich osób przed wymuszonym zaginięciem w celu zwalczania przestępstwa wymuszonych zaginięć, wspierania i umacniania nieustających wysiłków na rzecz zapobiegania torturom oraz złemu traktowaniu osób we wszystkich częściach świata.
Bardzo wielu ludzi ginie w trakcie działań wojennych. Duża liczba osób pozostaje również zaginiona. Taki stan niepewności jest powodem olbrzymiego cierpienia i bólu dla rodzin i przyjaciół tych osób. Ludzie mają prawo wiedzieć, co stało się z ich zaginionymi krewnymi i bliskimi. Władze cywilne, władze wojskowe i ugrupowania zbrojne mają obowiązek udzielania informacji i pomocy aby ponownie połączyć rozdzielone rodziny.
W konfliktach zbrojnych giną zarówno cywile, jak i żołnierze. Los żołnierzy na polu bitwy lub w niewoli jest często nieznany. Rodziny rozdzielone konfliktem mogą cierpieć z powodu braku wiedzy o tym, co stało się z ich bliskimi. Takie rodziny często borykają się z bólem trwającej niepewności i nie są w stanie przestać rozpaczać.
Międzynarodowe prawo humanitarne i prawa człowieka wymagają od stron konfliktu podjęcia środków zapewniających rejestrację osób, które zginęły, są ranne lub pozostają w niewoli. W przypadku ich zaginięcia strony są zobowiązane do podjęcia wszelkich możliwych środków, aby ich los był znany dla ich bliskich a ich rodziny poinformowane o ich stanie.
Podczas konfliktu można podejmować środki, które mogą zapobiec zaginięciu ludzi. Gdyby na przykład wszyscy żołnierze mieli przy sobie odpowiednie dokumenty tożsamości ich los w łatwy sposób mógłby być śledzony. Wszystkie zgony powinny być rejestrowane, a informacje o pochówkach lub losie szczątków ludzkich przechowywane. Należy również przechowywać dokumentację dotyczącą osób zatrzymanych lub aresztowanych.
Niestety, w ostatnich konfliktach nie podjęto odpowiednich środków, aby zapobiec zaginięciom i zapewnić niezbędne wspomniane wyżej informacje. Konflikt na Bałkanach został naznaczony masowymi egzekucjami i nieoznakowanymi grobami. Liczbę osób zaginionych ocenia się na około 20000. W innych zakątkach globu nie było lepiej. Na Sri Lance młodzi mężczyźni byli po prostu łapani i wywożeni. Ich los do chwili obecnej jest nieznany. W Afryce dziesiątki tysięcy rodzin uciekających przed konfliktami zbrojnymi zostało rozdzielonych. W wielu takich przypadkach cierpią dzieci. Żaden kontynent nie uniknął tego problemu i na całym świecie są nim dotknięte setki tysięcy ludzi.
Ból spowodowany takimi wydarzeniami jest osobisty, często ukryty. Ale w wyniku takich tragedii mogą cierpieć również całe społeczności. Jeśli żywiciele rodziny „znikają” rodziny, częstokroć wielodzietne zostają pozostawione same sobie.
Do niedawna ta „ukryta tragedia”, jak nazwał ją Międzynarodowy Komitet Czerwonego Krzyża (MKCK) nie przyciągnęła wystarczającej uwagi międzynarodowej społeczności . Z tego powodu MKCK zorganizował w 2003 r. Międzynarodową konferencję, której celem było zajęcie się problemem osób zaginionych i poszukiwanie sposobów udzielenia pomocy dotkniętym tragedią zaginięć rodzinom.
Uczestniczyli w nim przedstawiciele rządów, organizacji humanitarnych i praw człowieka, Czerwonego Krzyża i Czerwonego Półksiężyca, eksperci i, co najważniejsze, stowarzyszenia zrzeszające rodziny osób zaginionych.
Potwierdzono prawo do poznania losu osób zaginionych, zapisane w międzynarodowym prawie humanitarnym i prawach człowieka. Określono konkretne środki, które strony konfliktu powinny podjąć, aby zapobiec zaginięciom, takie jak poszanowanie i ochrona ludności cywilnej oraz właściwe zarządzanie informacjami o ludziach.
Określono kluczową rolę medycyny sądowej i właściwego postępowania ze szczątkami ludzkimi. Uznano istotną rolę sieci przywracających więzi rodzinne, w które zaangażowany jest MKCK oraz narodowe organizacje Czerwonego Krzyża i Czerwonego Półksiężyca..
Po konferencji MKCK kontynuowało prace. Uczestniczyło w komitecie redakcyjnym, który doprowadził do przyjęcia Międzynarodowej konwencji w sprawie ochrony wszystkich osób przed wymuszonymi zaginięciami, przyjętej przez Zgromadzenie Ogólne ONZ w grudniu 2006 r.
W Polsce zadania związane z odnajdowaniem zaginionych w trakcie konfliktów zbrojnych Krajowe Biuro Informacji i Poszukiwań Polskiego Czerwonego Krzyża. Działa ono nieprzerwanie od 1919 roku. Działalność biura opiera się na przepisach wynikających z Konwencji Genewskich o ochronie ofiar wojny z 12.08.1949 r. oraz Protokołów dodatkowych do tych Konwencji z 08.06.1977 r. i 08.12.2005 r. Od 1944 roku do chwili obecnej wpłynęło około 4 450 000 indywidualnych spraw związanych z II wojną światową, wydano około 300 000 zaświadczeń potwierdzających losy wojenne.
Główne zadania:
– prowadzenie poszukiwań i ustalanie losów ofiar wojen, konfliktów zbrojnych i klęsk żywiołowych (w tym ofiar II wojny światowej i uchodźców/migrantów)
– wystawianie zaświadczeń o losach osób poszukiwanych na podstawie własnych dokumentów archiwalnych oraz uzyskanych w wyniku podejmowanych starań
– poszukiwanie mogił wojennych w kraju i za granicą
– udział w ekshumacjach ofiar wojny
– przekazywanie tzw. messages (mesaży) czerwonokrzyskich czyli wiadomości rodzinnych do krajów objętych konfliktami zbrojnymi lub klęskami żywiołowymi
– prowadzenie tzw. poszukiwań humanitarnych w przypadkach, gdy najbliższa rodzina nagle utraciła kontakt z krewnym za granicą i mimo posiadania ostatniego adresu nie może go nawiązać, w tym poszukiwania osób, które w ostatnich latach wyjechały w celach zarobkowych za granicę (tzw. migranci ekonomiczni)
– poszukiwania migrantów z zagranicy, którzy zaginęli na terytorium Polski
