Zapraszamy Państwa do obejrzenia 3 i 4 sesji Konferencji naukowej „Polski Czerwony Krzyż – 100 lat w służbie Ojczyźnie i ludziom” z 16.11.2019 roku zorganizowanej przez Małopolski Oddział Okręgowy Polskiego Czerwonego Krzyża.
III SESJA godz. 10.00-13.00
dr hab. med. Jerzy Jurkiewicz – Wolontariusze, Lekarze, Siostry PCK.
por. mgr piel. Anna Kaczmarczyk – Hrabina Maria Tarnowska pierwsza laureatka Nagrody im. Florence Nightingale.
dr hab. Tadeusz Zych – Z leliwą w PCK. Działalność czerwonokrzyska Marii Tarnowskiej, Marii z Tarnowskich Potockiej i Róży Tarnowskiej.
dr Jarosław Maliniak – „Bo ja mam jedno serce – czerwonokrzyskie” – Hieronim Bartoszewski (1912-1993): szkic biograficzny.
dr n. Renata Paliga – Postać Henryka Gnoińskiego.
Helena Matoga, Wiceprezes Katolickiego Stowarzyszenia Pielęgniarek i Położnych Polskich – Polskie laureatki Medalu im. Florence Nightingale.
przerwa na obiad
IV SESJA , godz. 14.00-16.00
dr n. med. Renata Paliga – Rola Polskiego Czerwonego Krzyża w rozwoju krwiolecznictwa i krwiodawstwa. Rys historyczny
mgr Dominik Ziejka – Nieruchomości PCK utracone po II wojnie światowej.
dr Łucja Marianna Cichocka – Współpraca Polskiego Czerwonego Krzyża z instytucjonalnym systemem oświatowym w latach 1945-1999
Mówiła o sobie,
że z zawodu jest „posługaczką i pośredniczką
od wszystkiego”. Jest uznawana za prekursorkę pielęgniarstwa
parafialnego i opieki domowej, która dziś jest fundamentem
działalności opiekuńczej Polskiego Czerwonego Krzyża.
Kim była Hanna Chrzanowska?
Hanna Chrzanowska urodziła się 7
października 1902 r. w bardzo zamożnej warszawskiej rodzinie herbu Korab.
Była szlachcianką i arystokratką, a jej rodzice posiadali imponujący
majątek. Wychowywała się w okazałej rezydencji. Pomimo zewnętrznego
bogactwa i statusu w społeczeństwie Hanna od dziecka była
wychowana w duchu skromności i wrażliwości na los innych. Jej
bliscy podejmowali wiele dzieł charytatywnych i żyli blisko ubogich.
Choć ona sama była ochrzczona,
rodzice nie byli zaangażowanymi w sprawy wiary chrześcijanami.
Wspominała o tym w swoim Dzienniku : „Oboje byli niewierzący:
i moja matka (w paszporcie wyznania ewangelicko-augsburskiego),
długie lata w mękach ateistycznego pesymizmu, i mój ojciec
(w paszporcie rzymski katolik), pozytywistyczny wówczas liberał co się
zowie! Ale każde z nich straciło inną wiarę i każdemu
z nich został po niej inny osad”.
Pierwszą osobą, która zaszczepiła w Hannie miłość do pielęgniarstwa, była jej ciotka Zofia Regina Szlenkier, która w 1913 roku wróciła ze słynnej londyńskiej Szkoły Pielęgniarskiej Florence Nightingale i za pieniądze, które otrzymała w spadku, zbudowała w Warszawie (ul. Żytnia 39) bardzo nowoczesny szpital. Niestety, podczas Powstania Warszawskiego został on zniszczony. Hanna jako dziecko często bywała u ciotki w szpitalu.
Gdy Hanna miała 8 lat, rodzina
zamieszkała w Krakowie, gdzie jej ojciec – profesor literatury polskiej –
Ignacy Chrzanowski – objął katedrę na Uniwersytecie Jagiellońskim.
Pobierała najpierw nauki prywatnie , a potem zapisana została
do szkoły prowadzonej przez siostry urszulanki gdzie ukończyła
gimnazjum. Jeszcze jako gimnazjalistka podejmowała z koleżankami różne
kwesty na rzecz ubogich. Patrząc na ich zmagania i cierpienie,
zdecydowała się zostać pielęgniarką. Przyłączyła się wtedy
do Amerykańskiego Czerwonego Krzyża, który pojawił się
po I wojnie światowej w Krakowie.
Hanna zapisała się na kurs
pielęgniarski prowadzony przez Amerykański Czerwony Krzyż,
a konkretnie miss Stellę Tylską. „Doznałam wtajemniczenia w narożniki
z prześcieradła, w wysokie ułożenie, rozbieranie pod kocem,
kładzenie koszuli zawiązywanej z tyłu, zawiązywanej z przodu, słania
łóżka z chorym leżącym na boku, leżącym na wznak… Wbito mi
w głowę, że odleżyna to hańba dla pielęgniarki, zapoznano
z tajnikami toalety porannej, wieczornej i kąpieli w łóżku…
Niektóre zabiegi wykonywałam potem w domu na mojej matce,
cierpliwej jak zawsze wobec moich pomysłów i na pewno
zadowolonej, że mnie ta praca «bierze»”.
cyt. za P. Zuchniewicz „Siostra naszego Boga. Niezwykła Historia
Hanny Chrzanowskiej” (Znak 2017)
Hanna odbyła wiele specjalistycznych
kursów. Jednocześnie studiowała polonistykę na Uniwersytecie
Jagiellońskim. Łączyła ją szczególna więź z Magdaleną Epstein,
która w czasie I wojny była członkinią słynnej
lekarsko-pielęgniarskiej Grupy Chirurgicznej prof. UJ dra Maksymiliana
Rutkowskiego działającej w strukturach Galicyjskiego Czerwonego Krzyża.
Przerwała jednak studia polonistyczne, gdy w Warszawie powstała
Warszawska Szkoła Pielęgniarstwa, do której wstąpiła.
Po ukończeniu szkoły w 1924 r. wyjechała na stypendia
do Francji i Belgii, gdzie pogłębiała swą wiedzę, w zakresie
pielęgniarstwa społecznego.
W latach 1926 – 1929 Chrzanowska
pracowała jako instruktorka w Uniwersyteckiej Szkole Pielęgniarek
i Higienistek w Krakowie. Od 1929 do 1939 r. redagowała
miesięcznik „Pielęgniarka Polska” – pierwsze w Polsce czasopismo zawodowe
dla pielęgniarek. Uczestniczyła w pracach Polskiego Stowarzyszenia
Pielęgniarek Zawodowych i brała udział w przygotowaniu, uchwalonej
przez Sejm w 1935 r. „Ustawy o pielęgniarstwie”. Przyczyniła się
również do powołania w 1937 r. Katolickiego Związku Pielęgniarek
Polskich. Pisała również teksty publicystyczne w wielu periodykach.
Pod pseudonimem Agnieszka Osiecka wydała nawet trzy powieści w latach
1934-1938: „Niebieski klucz”, „Krzyż na piaskach” i „Płonący śnieg”.
Podczas wojny przeżyła ogromną
osobistą tragedię. W listopadzie 1939 r. ojciec Hanny został aresztowany
w ramach Sonderaktion Krakau. Zmarł po kilku miesiącach
w obozie Sachsenhausen wywieziony wraz z innymi profesorami UJ,
a jedyny brat Bohdan zginął w Katyniu. O więzi, jaka łączyła
Hannę z ojcem może świadczyć fakt, że prochy Ignacego Chrzanowskiego,
które rodzinie udało się uzyskać od Niemców, po latach zostały
włożone do trumny jego córki.
Podczas okupacji Hanna Chrzanowska pracowała w Polskim Komitecie
Opiekuńczym działającym pod przewodnictwem abpa Adama Stefana Sapiehy,
brata księcia Pawła Sapiehy I prezesa PTCK, opiekując się uchodźcami,
więźniami i przesiedlonymi. Szczególną troską otacza osierocone dzieci,
w tym dzieci żydowskie, poszukując dla nich rodzin zastępczych
i bezpiecznych miejsc pobytu.
W kwietniu 1945 r. rozpoczęła
pracę w Uniwersyteckiej Szkole Pielęgniarek i Higienistek
w Krakowie, gdzie kierowała działem pielęgniarstwa społecznego.
W 1946 roku wyjechała na stypendium do Stanów Zjednoczonych,
które ufundowała jej UNRRA. Trafiła m.in. do Harlemu w Nowym
Jorku, gdzie styczność z osobami samotnymi i skrajnie ubogimi
zainspirowała ją do wyjścia ku takim osobom w Polsce. Widząc, jak
w Ameryce rozwija się system pomocy pielęgniarskiej, która dociera
bezpośrednio do domów i miejsc, gdzie takie osoby żyją, postanowiła
w Krakowie stworzyć podobny ruch pielęgniarstwa parafialnego.
Po powrocie Hanna zaczęła
przekonywać proboszczów, aby wyszli ku chorym w swoich parafiach.
Przeszkoliła do współpracy siostry zakonne, zaczęła angażować studentki
i kursantki szkoły pielęgniarskiej, w której wykładała. Prócz
pomocy medycznej zwracała również uwagę na braki materialne
i duchowe.
We wrześniu 1957 r. objęła
stanowisko dyrektorki Szkoły Pielęgniarstwa Psychiatrycznego
w Kobierzynie. Niespodziewana likwidacja szkoły spowodowała,
że Chrzanowska przeszła na wcześniejszą emeryturę. Rozpoczęła pracę
nad podręcznikiem dla pielęgniarek pracujących poza szpitalem,
jednocześnie organizując opiekę nad obłożnie chorymi samotnymi
i opuszczonymi w oparciu o sieć duszpasterstwa parafialnego.
W dziele domowej opieki
nad chorymi Chrzanowską wspierali ks. Karol Wojtyła,
którego poznała w 1957 r. oraz ks. infułat Ferdynand
Machay, proboszcz Bazyliki Mariackiej. Dzięki jej staraniom upowszechnił się
zwyczaj odprawiania mszy św. w domu chorego oraz odwiedzin
chorych w ramach wizytacji duszpasterskich. W okresie Wielkiego Postu
w roku 1960 Hanna Chrzanowska odwiedziła razem z biskupem Karolem
Wojtyłą 35 chorych w ich mieszkaniach.
W latach 60. zdiagnozowano
u niej nowotwór. W grudniu 1966 roku przeszła pomyślną operację.
Zmarła w Krakowie 29 kwietnia 1973 r. W testamencie pieniądze,
biżuterię, wszystkie rzeczy osobiste, meble, zapisała na rzecz chorych,
przekazując jedynie obraz Tadeusza Pankiewicza Opactwu Benedyktynów
w Tyńcu i książki Katolickiemu Uniwersytetowi Lubelskiemu.
Jaka była Hanna Chrzanowska?
Podczas kursów i w szkoleń
uczyła młode pielęgniarki przede wszystkim rozmowy i słuchania.
Na ćwiczeniach zachęcała dziewczyny, aby poprzez rozmowę przeprowadzały
wywiad środowiskowy o sobie wzajemnie. Uczulała je,
że to właśnie przez rozmowę z chorymi i ich
najbliższymi dowiedzą się najwięcej o prawdziwych potrzebach
podopiecznych. Interesowało ją wszystko, od wewnętrznego stanu ducha po sąsiadów
i historie z młodości. Wszystko, co mogło pomóc zrozumieć świat ludzi
ubogich i cierpiących. Oni sami najbardziej cenili jednak jej serdeczność
i to, że mogli z kimś porozmawiać. Tym właśnie zaraziła
studentki. Bardzo dbała, aby na każdym kroku pacjenci byli szanowani
i mieli poczucie własnej godności. Przypadki natomiast były trudne,
czasami skrajnie. Towarzyszyła z delikatnością ludziom w różnych
kryzysach, w różnym stanie.
Hanna Chrzanowska, zwana „Cioteczką”
była z jednej strony wymagająca i stanowcza, z drugiej
wyrozumiała, pełna humoru i empatii. Zawsze elegancka, choć ubrana
skromnie, posługująca się piękną polszczyzną. Odwiedzała chorych
w skrajnych warunkach – opuszczonych, całymi dniami leżących
w nieczystościach, zdeformowanych, ze wstydu ukrywanych
w piwnicach przez bliskich, z ropiejącymi ranami, przykrytych
pchłami. Nigdy nie stawała wobec nich na wyższej pozycji. Uważała,
że nieprzyjemne doświadczenia odgrywają w życiu pozytywną rolę,
a jedzenie obrzydliwych potraw… wzmacnia charakter. „Mając surowe wymagania
zawodowe, potrafiła okazać wyrozumiałość wobec pojedynczych wykroczeń, była
tytanem pracy, ale nie wyobrażała sobie życia bez wizyty
w filharmonii czy przeczytania ciekawej książki”.
Dokładnie tłumaczyła swoim uczennicom
zasady pielęgniarstwa: „Lekcja pierwsza. Do kogo idę, w jakim
środowisku żyje chory? Dobra pielęgniarka tym więcej pomoże, im więcej będzie
wiedzieć. Dlatego zbiera informacje o chorym, o jego otoczeniu,
możliwościach opieki. Ile tam mieszka osób? Co to są za osoby?
Czy pracują i ewentualnie, gdzie pracują? A ponieważ dobra
pielęgniarka ma wielu chorych, musi zachować porządek. Po wizycie robimy
krótką notatkę, do której sięgniemy przed następnymi
odwiedzinami. Uwaga! Nigdy nie notujemy w obecności chorego
i rodziny!”.cyt. za P. Zuchniewicz „Siostra naszego Boga.
Niezwykła Historia Hanny Chrzanowskiej” (Znak 2017)
Hanna Chrzanowska
a Polski Czerwony Krzyż
Hanna Chrzanowska,
prekursorka opieki domowej, fundamentu współczesnej działalności PCK, została
28 kwietnia 2018 roku ogłoszona błogosławioną w Kościele katolickim.
Jednak niewiele osób wie, o jej związkach z Czerwonym Krzyżem.
Kontakt Hanny
Chrzanowskiej z Czerwonym Krzyżem rozpoczął się w 1920 roku
od udziału w kursach pielęgniarskich organizowanych
po I wojnie przez Amerykański Czerwony Krzyż. W latach
1919-1920 Amerykański Czerwony Krzyż zorganizował kilka kursów, m.in w Krakowie
z zakresu higieny, opieki nad chorym i pomocy w nagłych
wypadkach. Jedną z uczestniczek była Hanna Chrzanowska. Był to dla
niej początek edukacji w zakresie pielęgniarstwa.
W latach 1922-24
studiowała w Warszawskiej Szkole Pielęgniarstwa,
w której utworzenie zaangażowany był Polski Czerwony Krzyż.
W czerwcu 1920 roku, delegat Amerykańskiego Czerwonego Krzyża
przeprowadził rozmowy z przedstawicielami: Ministerstwa Zdrowia
Publicznego, Magistratu m. st. Warszawy, Wydziału Lekarskiego UW
i Polskiego Czerwonego Krzyża, które to organizacje włączyły się
do planu organizacji szkoły. Utworzono Fundację „Warszawska Szkoła
Pielęgniarstwa”. Zainteresowanie szkołą było duże. Do użytku szkoły,
Polski Czerwony Krzyż przeznaczył dwa pawilony na terenie własnego
szpitala przy ulicy Smolnej 6. Meble i wyposażenie szkoły, jak również
bieliznę, pościel i sprzęt kuchenny ofiarował Amerykański Czerwony Krzyż.
Warszawska Szkoła Pielęgniarstwa szkoliła kadry ofiarnych, wysoko
wykwalifikowanych pielęgniarek, otwartych na idee nowoczesnej opieki
nad zdrowiem człowieka. Hanna Chrzanowska była jedną z pierwszych
absolwentek tej szkoły. Warszawska Szkoła Pielęgniarstwa wyprowadziła się
z ul. Smolnej 6 w 1929 roku, po wybudowaniu własnych
budynków przy ul. Koszykowej 78, a na ul. Smolnej 6, Polski
Czerwony Krzyż otworzył własną Szkołę Pielęgniarstwa.
W latach Hanna
Chrzanowska 30-tych, jako redaktor naczelna pisma „Pielęgniarka Polska”
decydowała o zamieszczaniu tekstów dotyczących historii
i działalności Polskiego Czerwonego Krzyża w Polsce.
To na łamach tego miesięcznika pielęgniarki mogły znaleźć wiele
zachęt do wstąpienia w szeregi członków PCK, jak również informacje
o Szkole Pielęgniarek działającej w Warszawie, a prowadzonej
przez Polski Czerwony Krzyż. Publikowane artykuły podkreślały rolę
i rangę PCK w społeczeństwie, popularyzowały i zachęcały
do zaangażowania w realizowane programy zdrowotne i pomocowe,
zbiórki, organizację kół młodzieżowych w szkołach. Z inicjatywy Hanny
Chrzanowskiej w szkołach krakowskich im. Św. Anny i Św. Mikołaja
organizowane były gabinety medycyny szkolnej. Z polecenia H.
Chrzanowskiej, jej uczennica, pielęgniarka szkolna Halina Legutkówna założyła
wzorowo działające, wręcz modelowe Koło Młodzieży Polskiego Czerwonego Krzyża.
Dzieci organizowały zbiórki odzieży dla ubogich, podejmowały akcje
na rzecz podniesienia czystości i higieny w szkole, uczyły się
wzajemnego szacunku i troski o siebie np. wyznaczone opiekunki
sprawdzały czy koleżanki noszą okulary zgodnie z zaleceniami lekarza,
przyprowadzały do gabinetu higienistki koleżanki, które źle się poczuły
lub zraniły, sprawdzały czystość rąk, uczestniczyły w przygotowywaniu
opatrunków. Zasady organizacji Koła, jego działalność, korzyści wychowawcze
były szczegółowo opisywane na łamach pisma „Pielęgniarka Polska”
Hanna Chrzanowska była
od 1945 roku wykładowczynią na kursach dla Sióstr Pogotowia
Sanitarnego PCK, a także doradcą merytorycznym w zakresie
przygotowywania materiałów szkoleniowych dla sióstr. Poprawiała
i uzupełniała m.in publikację wydaną przez Zarząd Główny
pt. „Opieka nad chorym w domu. Przewodnik dla instruktora”
(Warszawa 1964).
Przede wszystkim była
jednak prekursorką opieki domowej, która dziś jest podstawową, wiodącą
działalnością Polskiego Czerwonego Krzyża. Jej uczennice
i współpracowniczki wspominają, że Chrzanowska w ramach opieki
domowej chodziła do wszystkich chorych, nawet do najcięższych
przypadków, którymi nikt zajmować się nie chciał. Wykonywała
nie tylko zabiegi pielęgniarskie, często robiła zakupy, dbała też
o samopoczucie psychiczne podopiecznych i ich potrzeby duchowe, choć
jednocześnie nikogo nie nawracała na siłę.
Dziś opieka
domowa nad chorymi i samotnymi osobami rozdzielona zostały pomiędzy
zadania pomocy społecznej i opieki zdrowia. Polski Czerwony Krzyż jest
organizacją, która opiekę domową realizuje na dużą skalę
w Polsce. Do osób pozostających pod naszą opieką przychodzą
zarówno opiekunki PCK jak i pielęgniarki. Hanna Chrzanowska,
która była pielęgniarką, stworzyła model pomocy zintegrowanej. Ona
i jej uczennice , w warunkach domowych realizowały
nie tylko czynności pielęgnacyjne, pielęgniarskie, ale także
gospodarcze. Hanna Chrzanowska jest wzorem nie tylko dla
pielęgniarek, ale wszystkich opiekunek PCK.
Informacje o związkach Hanny
Chrzanowskiej z Polskim Czerwonym Krzyżem dzięki materiałom przekazanym
przez Panią Helenę Matogę. Bardzo serdecznie dziękujemy.
autor: Małgorzata Pyka (Małopolski Oddział Okręgowy Polskiego Czerwonego Krzyża)
Polski Czerwony Krzyż, który w 2019 roku obchodzi 100-lecie swojego istnienia, jest najstarszą i najbardziej wszechstronną organizacją humanitarną w Polsce. Celem planowanej konferencji jest podsumowanie i prezentacja dorobku oraz realizacja misji na przestrzeni 100 lat, jak również budowanie wizerunku Polskiego Czerwonego Krzyża jako jednej z niewielu organizacji w Polsce, o tak długiej historii, ale też organizacji, która ją szanuje i potrafi z niej czerpać siłę do współczesnych działań. Pragniemy zachęcić naukowców, reprezentujących różne dziedziny nauki, do podjęcia interdyscyplinarnej refleksji na temat Polskiego Czerwonego Krzyża i jego działalności na przestrzeni wieku. Konferencja będzie mieć charakter ogólnopolski, co mamy nadzieję – przełoży się na duże zainteresowanie społeczeństwa, a jubileuszowa publikacja związana z konferencją stanowić będzie ważny przyczynek do historii Polski niepodległej od 100 lat.
Małopolski Oddział Okręgowy Polskiego Czerwonego Krzyża
Zapraszamy Państwa do obejrzenia 2 pierwszych sesji z 14.11.2019 roku.
I SESJA godz. 10.00-13.00
dr Waldemar Nikliński – Polski Biały Krzyż, zapomniana historia.
dr Anna Ambrochowicz-Gajownik – Współpraca Polskiego Czerwonego Krzyża z polskimi konsulatami na południu Francji w 1940 roku.
dr hab. Anna Pachowicz – Działalność PCK na terytorium Francji w strefie okupowanej i nieokupowanej w okresie II wojny światowej.
dr Waldemar Kowalczyk – Delegatury Polskiego Czerwonego Krzyża w czasie II wojny światowej za granicą.
Jolanta Adamska – Polski Czerwony Krzyż a Zbrodnia Katyńska.
mgr Paweł Glugla – Aparat bezpieczeństwa wobec Stanisława Plapperta – członka Komisji Technicznej PCK w Katyniu.
dr Tomasz Dziedzic – Archiwum doktora Robla.
red Małgorzata Bilska – dr Józef Bellert i Szpital PCK w Auschwitz.
przerwa na obiad
II SESJA , godz. 14.00-16.00
dr Wojciech Paduchowski – Pod czujnym okiem policji politycznej – dr płk. Mieczysław Henoch pracownik PCK w Krakowie.
dr hab. Aneta Firlej-Buzon – Wśród ruin, wśród zniszczenia, wśród cieni zdziczenia i mordu, w których pogrąża się każda wojna, wyłania się sylwetka Polskiego Czerwonego Krzyża – PCK na rzecz przesiedlanych i osiedlających się na Dolnym Śląsku w świetle druków ulotnych z lat 1945-1948.
mgr Dominika Jarzyńska- Pokojska – Ekshumacje prowadzone przez Polski Czerwony Krzyż po II wojnie światowej na terenie Puszczy Kampinoskiej, umożliwiające odkrycie zbiorowych mogił ofiar niemieckich potajemnych egzekucji z lat 1939-1943. Ich znaczenie dla rozwoju badań nad zbrodnią w Palmirach. Upamiętnienie miejsca straceń – powstanie muzeum.
dr Janos Tischler – Polskie społeczeństwo wobec Węgrów po stłumieniu rewolucji węgierskiej 1956 r. Polacy Węgrom – 1956.
Organizatorem konferencji jest Małopolski Oddział Okręgowy Polskiego Czerwonego Krzyża
11 listopada 1918 r. Rada Regencyjna przekazała uwolnionemu z twierdzy magdeburskiej Józefowi Piłsudskiemu władzę wojskową i naczelne dowództwo podległych jej wojsk polskich. Tego samego dnia Niemcy podpisały zawieszenie broni kończące działania bojowe Wielkiej Wojny. Po ponad 120 latach Polska odzyskiwała niepodległość.
Informujemy o przedłużeniu naboru prac do Konkursu im. Prof. Remigiusza Bierzanka. Jest to konkurs prowadzony przez Komisję ds. Upowszechniania Międzynarodowego Prawa Humanitarnego działającą przy Zarządzie Głównym PCK. Co roku nowa edycja pozwala studentom i absolwentom prawa, stosunków międzynarodowych i innych pokrewnych nauk powalczyć o tytuł laureata. Wybierana jest najlepsza praca licencjacka, magisterska, doktorska lub podyplomowa dotycząca międzynarodowego prawa humanitarnego konfliktów zbrojnych lub Międzynarodowego Ruchu Czerwonego Krzyża i Czerwonego Półksiężyca. Karta zgłoszenia i regulamin znajdują się pod linkiem https://pck.pl/co-robimy/prawo-humanitarne/konkurs-naukowy.
Zapraszamy do udziału wszystkich zainteresowanych spełniających wymaganie konkursowe.