Mamy zaszczyt zaprosić Państwa na wernisaż pt. „100 lat Polskiego Czerwonego Krzyża w Toruniu i na Pomorzu”. 24 października 2019 o godz. 11 odbędzie się uroczystość otwarcia wystawy i prezentacja książki Lesława Welkera pt. „Wiek w służbie bliźniego. Zarys historii Polskiego Czerwonego Krzyża w Toruniu w latach 1919-2019”.


W każdym zaborze istniały organizacje kierujące się ideałami czerwonokrzyskimi. Zadaniem tych organizacji było także zachowanie tożsamości narodowej. Brak samodzielnego bytu państwowego uniemożliwiał utworzenie Polskiego Czerwonego Krzyża.
Galicja- zabór austriacki, tu najwcześniej powstały organizacje czerwonokrzyskie, ponieważ Austriacy pozwalają na działalność społeczną. Organizacje te zajmowały się pomaganiem najbardziej potrzebującym i poszkodowanym, jak i szkoleniem personelu sanitarnego na potrzeby walki o niepodległość.
Samarytanin Polski powstał w Krakowie w 1912, z misją kształcenia kadr sanitarnych. Jego inicjatorem był dr Bolesław Wicherkiewicz, profesor Uniwersytetu Jagiellońskiego. Samarytanin działał aż do chwili powołania Polskiego Towarzystwa Czerwonego Krzyża.
Pod zaborem rosyjskim pierwsze organizacje czerwonokrzyskie powstawały w latach 1877-78 i związane były z partiami socjaldemokratycznymi: „Proletariat”, PPS, SDKPiL. Ich działalność była tajna lub półjawna, wielu działaczy trafiało do aresztu, i na zsyłkę na Sybir. Organizacje te nie dotrwały do I wojny światowej. Oficjalnie działało Towarzystwo Czerwonego Krzyża pod patronatem Rosyjskiego Czerwonego Krzyża. Prezesem był generał-gubernator warszawski książę Aleksander Imeretyński.
Pod zaborem pruskim powstawanie organizacji czerwonokrzyskich było utrudnione. Lekarze poznańscy potajemnie prowadzili kursy sanitarne i szkolenia. Nie udało się uzyskać zgody do utworzenie organizacji polskiej pod patronatem Niemieckiego Czerwonego Krzyża. Społeczeństwo polskie organizowało jednak akcje pomocy. W 1915 r. władze pruskie pozwoliły utworzyć Poznański Komitet Ratunkowy, potem na ziemiach Królestwa utworzono za zgodą Niemców Radę Główną Opiekuńczą
W odrodzonej Polsce działały liczne organizacje o charakterze czerwonokrzyskim, to jednak utrudniało kontakty z Międzynarodowym Czerwonym Krzyżem w Genewie, który zgodnie z Konwencjami Genewskimi z 1864 wymaga istnienia jednej narodowej organizacji czerwonokrzyskiej. 18 I 1919 powołano Polskie Towarzystwo Czerwonego Krzyża, którego prezesem został hrabia Paweł Sapieha.
W Toruniu w 1918 ludzie dobrej woli tworzą za zgodą Niemieckiego Czerwonego Krzyża – Polską Opiekę Czerwonego Krzyża. Jej członkowie występują w opaskach z czerwonym krzyżem i herbem Torunia. Opieka uruchomiła stacje żywnościowe, schroniska, pomoc medyczną.
